Decyzja kapitana statku o poświęceniu części ładunku lub statku albo o poniesieniu nadzwyczajnych wydatków w celu uratowania przed grożącym niebezpieczeństwem całości mienia zaangażowanego w wyprawie morskiej. Ma ona charakter ubezpieczenia wzajemnego. Straty i wydatki dotyczące awarii wspólnej obciążają proporcjonalnie zaangażowane w nią strony: statek, ładunek, kwotę netto frachtu - a więc wszystkie te podmioty, w których interesie leży powodzenie rejsu. Rozliczeniem awarii wspólnej zajmuje się wyznaczony dyspaszer. Aby zagwarantować, że wszystkie strony będą uczestniczyć w rozliczeniu awarii wspólnej, właściciele ładunku zostaną zobowiązani do podpisania "bonu awaryjnego" oraz zabezpieczenia finansowego określonego jako odpowiedni procent wartości i kosztu frachtu. Prawnie opisuje ją kodeks morski, zaś warunki szczegółowe winny być zawarte w umowie przewozu morskiego. Narzędziem określania zakresu awarii wspólnej są tzw. Reguły Yorku-Antwerpii, aczkolwiek należy podkreślić, że nie są one prawem powszechnie obowiązującym.
